Perspektywy implementacji w Polsce art. 8.3 Dyrektywy 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. (tzw. dyrektywa o prawach autorskich w społeczeństwie informacyjnym) były tematem kolejnych warsztatów organizowanych przez Stowarzyszenie Sygnał.
Jak podkreślano podczas spotkania, w wielu państwach członkowskich UE zagadnienia kradzieży treści wideo są regulowane przez przepisy implementujące tę właśnie dyrektywę. Umożliwiają one wydanie nakazu przeciwko pośrednikom, których usługi są wykorzystywane przez stronę trzecią w celu naruszania praw autorskich lub pokrewnych. W polskiej rzeczywistości prawnej nie miała jeszcze miejsca implementacja art. 8.3 Dyrektywy 2001/29/WE. Tymczasem art. 422 bądź art. 439 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny, ani art. 79 ust. 1 Ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie zapewniają skuteczności w walce z piractwem. Skarga w tej sprawie do Komisji Europejskiej, złożona przez Stowarzyszenie Kreatywna Polska w 2015 roku i poparta przez Stowarzyszenie Sygnał, jednoznacznie wskazuje na przeszkody, z jakimi mierzą się podmioty szukające w Polsce skutecznej ochrony prawnej wobec naruszeń praw własności intelektualnej w Internecie.
Podczas spotkania dyskutowano nad tym, jak powinna wyglądać implementacja ww. dyrektywy w naszym kraju, jakich pośredników powinna dotyczyć, kto powinien ponosić koszty blokowania pośredników w bezprawnym rozpowszechnianiu treści chronionych prawem autorskim. Wiele uwagi poświęcono barierom technicznym i prawnym.
Marcin Przasnyski z Anty Piracy Protection mówił o sposobach identyfikacji pośredników – dostawców hostingu i dostępu do Internetu, pośredników w dokonywaniu płatności i umieszczaniu reklam na portalach prezentujących cudze treści. Zagadnienie blokowania dostępu do pirackich treści z perspektywy dostawcy Internetu przedstawił Piotr Skibiński, Dyrektor ds. Bezpieczeństwa Teleinformatycznego Polkomtela. Natomiast Łukasz Sternowski, Kierownik Sekcji Monitoringu i Analiz w Cyfrowym Polsacie zrobił przegląd rozwiązań w krajach UE i zaprezentował sposoby wdrożenia art. 8.3 2001/29/WE Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 roku w ustawodawstwach wybranych państwa UE.
Podczas dyskusji uczestnicy wyrazili pogląd, że w wydanym nakazie sąd nie powinien określać konkretnych środków technicznych „blokowania” przez pośredników dostępu do pirackich serwisów, gdyż może nie znać wystarczająco dość skomplikowanych szczegółów technicznych związanych z tą tematyką. Powinien natomiast wydawać ogólny nakaz (tzw. nakaz otwarty), zwłaszcza w stosunku do operatorów telekomunikacyjnych lub hostingodawców. Nakaz zamknięty, tzn. wskazujący konkretny środek (np. zablokowanie konkretnego IP lub adresu URL) łatwo obejść, wystarczy, że zostanie zmienione IP czy dostawca usługi. Uprawniony, tzn posiadacz praw autorskich także może nie znać architektury systemu pośrednika, by wnioskować o stosowaniu konkretnych środków technicznych.